In zijn nog prille bestaan presenteerde BKS zo nu en dan een legacy act op zijn affiche, en hierbij greep het vaak terug naar hetzelfde tijdperk: Portishead, Slowdive, Pixies, Jesus & Mary Chain, Ride, Dinosaur Jr,… Vorig jaar waagde het zich voor het eerst aan iets ouder erfgoed, maar na een negatieve evaluatie van het optreden van Rodriguez door de aanwezige hulpdiensten keert men in 2019 opnieuw terug naar de vroege jaren ’90. Later op vrijdag zijn er ook nog Stereolab en Spiritualized, maar het meest benieuwd zijn we toch naar deze.
Voor de millennials: in 1991 won Miguel Indurain zijn eerste Tour De France, werd de Liefkenshoektunnel geopend, werd de eerste aflevering van Jerry Springer uitgezonden en begonnen zowel Joegoslavië (onafhankelijkheid Slovenië en Kroatië) als België (Zwarte Zondag) uit elkaar te vallen, de één wat efficiënter als de ander. Ook breekt in dat jaar de tot op dat moment als underground te boek staande underground stroming ‘acid house’ helemaal door naar de mainstream, helaas met alle latere muzikale ontsporingen tot gevolg. Grote verantwoordelijke: Primal Scream’s Screamadelica.
Alleen daarom al dien je vrijdag om 18u15 acte de présence te geven aan ONE. Vooral omdat de kern van de Screamadelica line-up nog steeds intact is, met zanger Bobby Gillespie, gitarist Andrew Innes en toetsenist Martin Duffy. Gillespie stond in 1984 mee aan de wieg van de band, die hij toen nog combineerde met zijn rol als drummer in de hierboven aangehaalde Jesus & Mary Chain. Primal Scream bracht in die jaren ’80 hun eerste twee albums uit, zonder dat al te veel mensen daar goede herinneringen aan overhielden. Dit veranderde in 1991, toen de leden zelf inmiddels trouwe bezoekers van de rave-scene waren en ze Screamadelica op de wereld loslieten. Na deze plaat zochten ze eerst terug naar hun classic rock invloeden op Give Out But Don’t Give Up (1994, met het grijsgedraaide hitje ‘Rocks’), om daarna met Vanishing Point (1997) de échte (en zeer bewonderenswaardige) opvolger van hun meesterwerk te presenteren.
In 2000 sloeg Primal Scream letterlijk keihard terug met XTRMNTR, ongetwijfeld hun hardste plaat, met niets verhullende titels als ‘Kill All Hippies’, ‘Swastika Eyes’ en natuurlijk ‘Shoot Speed/Kill Light’. Bands die hun discografie langer dan 10 jaar spannend kunnen houden, blijven hoe dan ook eerder uitzondering dan regel, en ook bij Primal Scream zakte het na deze oerknal allemaal wat in. Geen paniek echter, voor hun optredens grijpen ze nog steeds hoofdzakelijk terug naar bovengenoemd werk. Indien de heren er zin hebben, is er dus alle ruimte om terug te keren naar een tijd zónder militairen, maar mét zeer kleurige trainingspakken in de straten. We wanna get loaded and we wanna have a good time!