BKS 19 (11/14) – STEPHEN MALKMUS & THE JICKS (ZONDAG / 15u45-16u45 / TWO)

Headlinende vrouwen op festivals, het deed (doet) nogal wat stof opwaaien dit jaar. Rock Werchter natuurlijk, dat het nogal bont maakte door wel zeer diep voorover te buigen om hare majesteit P!nk hun eerste festivaldag te laten afsluiten. BKS verraste dan weer met het opstellen van Christine en haar Queens als afsluiter van haar festival, wat de nodige wenkbrauwen deed fronsen bij de doorwinterde bezoeker. De vermeende gedupeerden kregen echter niet de kans om te klagen over een opgedrongen bezoek aan een dansvoorstelling, met het nodige gitaargeweld als alternatief die dag: The Raconteurs, Kurt Vile, Interpol en natuurlijk de keizer van de lo-fi: Stephen Malkmus!

Tijd voor een verlaat verjaardagsfeestje om 15u45 in TWO, want Malkmus viert 30 mei zijn 53ste verjaardag. Het is uiteindelijk dan ook allemaal goed gekomen met de tegendraadse puber die tijdens zijn Californische jeugd hier en daar een pv’tje verzamelde, vooraleer tijdens zijn studie geschiedenis als college radio-DJ de muziekwereld binnen te rollen. Met zijn muzikale wederhelft Scott Kannberg stichtte hij in 1989 vervolgens de legendarische band Pavement. Zowel debuut Slanted and Enchanted als opvolger Crooked Rain, Crooked Rain werden absolute mijlpalen in de indierock, met hun wonderlijke mix van lo-fi gitaarwerk en ragfijne melodieën (zou Robert Pollard nog een dagje langer blijven?). Hierna slopen de nodige twisten de band binnen en bleven ook de creatieve excessen achterwege, waarna Malkmus de band ophief in 1999.

Meteen hierna stelt hij een nieuwe band samen, The Jicks. Hiermee bracht hij in de jaren 2000 zes albums uit, op wonderbaarlijke wijze allen ontsnappend aan de aandacht van ondergetekende. Dit kan gelukkig niet gezegd worden van de laatste plaat, Sparkle Hard uit 2018. De cover doet in eerste instantie denken aan een onderbelichte klassieker uit de jaren ‘70 die je op een regenachtige dinsdagmiddag tegenkomt in de ongeorganiseerde curverbak van je platenzaak. Toch maar meenemen, want Malkmus keert hierop helemaal terug naar de gouden Pavement jaren. Af en toe wordt er geflirt met een muzikaal experimentje (strijkers, country, autotune, duet met Kim Gordon) maar vooral het herkenbare geluid van weleer blijft hangen, bijvoorbeeld op het pompende ‘Bike Lane’.

Malkmus is niet meer de weed rokende slacker van weleer die een centje bijverdiende als beveiligingsbeambte in musea, maar heeft ondertussen twee kinderen en is een gesettelde vijftiger. Niet dat ie nu plots met een rode broek en een kek brilletje naar de opera of, God behoede, een dansvoorstelling gaat, hij komt z’n verjaardag gewoon met jullie vieren door wat op zijn gitaar te rakken. U komt toch ook?