| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | – | – | 41 | 39 | 41 |
De cover van deze plaat vertelt al het halve verhaal: dit is niet meer de Dylan die aan de weg richting de Schatkamer van de Popmuziek aan het timmeren is, maar de Dylan die reeds zelfverzekerd zijn intrek heeft genomen in de ambtswoning van de burgermeester van de Schatkamer. Op weg hiernaartoe zegt hij op dit album, in alle geuren en kleuren, vaarwel tegen de protestbeweging en de folkscene, culminerend in het prachtige slotnummer ‘It’s All Over Now, Baby Blue’. Ondertussen schakelt ie reeds door naar verhalende, impressionistische teksten, op kant 1 begeleid door een heuse, elektrische rock ’n roll band. Ergens onderweg lijkt Dylan eventjes te vallen voor de charmes van het bohemien-bestaan, maar hij wordt er even snel weer van afgestoten. Die ambtswoning bevalt hem immers best.