ALBUM 50 (8.0) – 11 // Jimi Hendrix Experience – Electric Ladyland (1968)

’12’13’14’15’16’17’18’19
11

Van veel bewoners van de Schatkamer van de Popmuziek zou je kunnen stellen dat hun vroegtijdige dood een verzekering was die het volledige risico op legendeschade dekte. Zou Jim Morrison nog aanzien worden als dezelfde adonis indien hij nog jaren als obese man de podia was opgeduwd? Zou Kurt Cobain het aura van Laatste Rockster nog hebben indien ook hij zou zijn verzand in salonfähige Foofie-rock? Zouden we Deep Purple nog serieus nemen indien zij… oh wacht. Van alle overleden rocksterren zou Jimi Hendrix ongetwijfeld nog het beste voor de dag gekomen zijn, in een gemakkelijke stoel, gitaar steunend op de schoot, en zingend met een donkere, uitgerookte blues-stem, als een jonge oude Muddy Waters. Laat hem ons dan alstublieft meenemen naar deze overweldigende krachttoer uit 1968.
Als de Goden de liefde hebben bedreven in een intro zoals die alleen mag voorkomen op een album als deze, neemt Hendrix ons mee naar Ladyland in het Pepperland-achtige titelnummer. Daar aangekomen, blijkt alles in goud veranderd te zijn. ‘Voodoo Chile’ loopt in zijn middenstuk nog vooruit op ‘Echoes’, dat Pink Floyd pas drie jaar later uitbrengt, om vervolgens moeiteloos over te stappen op de Delta-blues van Robert Johnson. De jazz in ‘Rainy Day, Dream Away’ doet denken aan Miles Davis’ werk op Bitches Brew, dat pas twee jaar later uitkomt. Een toefje British Invasion wordt toegevoegd door Noel Redding’s ‘Little Miss Strange’. Maar bovenal heerst in Ladyland uiteraard de gitaar van de Meester, gelikt in ‘Crosstown Traffic’, betoverend in ‘1983…’ en vernietigend in de beste cover allertijden, Dylan’s ‘All Along the Watchtower’. Helaas niet meer in uw theaters, wel éindelijk in de Lijst der Lijsten.