| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| 24 | 21 | 15 | 11 | 29 | 37 | 15 | 23 |
Een dik jaar na het verbluffende optreden op Woodstock (Michael Shrieve!), kwam Santana met zijn grootste klassieker op de proppen. Als een muzikale spons zoog Carlos overal waar hij kwam wel iets op, of het nu rock, jazz, soul of salsa was, om dit vervolgens onder te dompelen in zijn kenmerkende voodoo-saus. Wanneer de naald valt, veegt het dreigende ‘Singing Winds, Crying Beasts’ al het resterende omgevingsgeluid weg en kan het spel beginnen. Carlos tovert alle geliefde hoeren om in hoerige geliefden, en laat ons binnen in de vunzige ruimtes waar de Black Magic Woman (ooit van Peter Green) de scepter zwaait. Op ‘Oye Como Va’ heerst een huilende gitaar waar ooit Tito Puente’s fluit zat, en het manische ‘Incident at Neshabur’ schudt alles nog eens goed door elkaar voor de pauze. Kant 2 blinkt uit in symmetrie, waar het van een straatmuzikant geleende ‘Samba Pa Ti’ ingeklemd zit tussen de rock ’n roll van Greg Rolie en de samba van percussionist Chepito Areas. Abraxas heeft de perfecte opbouw, de perfecte lengte, kilo’s variatie, en een fantastische hoes. Mocht Carlos niet zo vaak leentjebuur hebben gespeeld, zou dit album dan ook steevast top-10 materiaal zijn.