| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | – | – | 33 | 37 | 24 |
Dit album heeft zonder twijfel één van de beste openers allertijden, met het wild op gang drummen van het titelnummer door Mike Joyce nadat Cicely Courtneidge de WO-I hit ‘Take Me Back To Dear Old Blightly’ ten gehore heeft gebracht. Uiteraard rustte ook in 1986 reeds het gewicht van de wereld op de schouders van Morrissey, en het is dan ook de militaire aanzet voor één van de mooiste klaagzangen van Het Grote Ongenoegen. Van het koningshuis over de muziekindustrie tot de nóg erger verzuurde recensenten, en dit steeds tegen de contrasterende muzikale achtergrond die ondertussen door Johnny Marr geschilderd wordt. Marr’s gevoel voor melodie zegeviert op de volledige B-kant, culminerend in het koninklijke ‘There Is a Light That Never Goes Out’. Op de volgende en laatste plaat van de groep, het eveneens schitterende Strangeways Here We Come, vervolmaakt Marr zijn missie als verbindingsofficier tussen Roger McGuinn’s jingle jangle en de jaren ’90 sound van Radiohead, maar deze plaat wordt (voorlopig) koningin.