| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | – | – | – | – | 25 |
In 1965 werden The Kinks door de Amerikaanse Federatie van Muzikanten voor vier jaar verbannen van optredens op Amerikaanse bodem, zonder specifieke reden. Een betere impuls kon men de carrière van de groep niet geven: in plaats van als één van de vele British Invasion bandjes door de VS te trekken, had Ray Davies wat extra tijd om in de studio te kruipen en mensen te bekijken vanop een bankje. Met zijn rug naar de VS staat Davies oog-in-oog met zijn vaderland, en dat was reeds te horen op het geweldige Face To Face, waarop hij Engeland anno 1965 schetste. Enkele jaren later gaat hij op The Kinks Are… wat terug in de tijd en dompelt hij de luisteraar in zijn kenmerkende stijl onder in nostalgie naar het onschuldige kinderbestaan. Een prachtig conceptalbum over in feite niets meer dan voetballen tot het donker wordt op het dorpsveldje; het contrast met het kosmische White Album van The Beatles dat dezelfde dag uitkwam, kon onmogelijk groter zijn.