| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | 8 | 3 | 3 | 4 | 8 | 11 | 6 |
Konden de sterren beter staan voor deze band in het revolutionaire jaar 1967? De Summer of Love waaide vanuit de Stille Oceaan over Californië, waar vrede werd gepredikt en bloemen in het haar werden gestoken. Geen wonder dat Elektra grote verwachtingen had van deze groep, die zich nota bene Love noemde en in de kern bestond uit een grote fan (Arthur Lee) en een ex-roadie (Bryan MacLean) van The Byrds. Er was slechts één probleem: Lee dacht continu dat ie ging sterven.
Het is een prachtige zomeravond en je zit op een uiterst pittoresk dorpspleintje ergens in Zuid-Europa. Het ruikt er naar knoflook en olijfolie, en in de kiosk speelt een bandje folk rock met flamencogitaren en een blazerssectie. Je zegt tegen je geliefde dat je voor altijd van haar zal houden, waarna de ober in je oor komt fluisteren dat voor altijd kan veranderen. Vijf minuten later is het pleintje decor van een gruwelijke lynchpartij.
Ziedaar het gevoel dat Lee oproept op Forever Changes, soms impliciet, soms erg expliciet, zoals in de eerste regels van ‘A House Is Not A Motel’ (‘And the water’s turned to blood, and if you don’t think so, go turn on your tub’). Wie vrede en liefde predikte, werd niet door dit album bediend en Forever Changes leek dan ook voor altijd als flop de geschiedenis in te gaan. Gelukkig verandert voor altijd.