| RKH | ||||
| # | Artiest | Album | Jaar | 2018 |
| 20 | Bob Dylan | Blonde on Blonde | 1966 | 17 |
| 19 | The Beatles | The Beatles (White Album) | 1968 | 19 |
| 18 | Afghan Whigs | Gentlemen | 1993 | 13 |
| 17 | The Velvet Underground | The Velvet Underground & Nico | 1967 | 11 |
| 16 | Smashing Pumpkins | Mellon Collie and the Infinite Sadness | 1995 | 27 |
Zelfmedelijden en zware gitaren verkochten in de eerste helft van de jaren negentig als zoete broodjes. Met die populaire formule had tiran Billy zijn Smashing Pumpkins reeds in 1993 van de ene op de andere dag tot één van de populairste bands van de wereld gekatapulteerd. Maar je bandleden dwingen om tot bloedens toe (letterlijk!) een drumlijn te oefenen, was blijkbaar niet genoeg voor Herr Corgan. Billy achtte de tijd rijp voor een nieuwe White Album, een The Wall voor zijn Generatie X.
Mellon Collie mag dan inderdaad ontsproten zijn uit de meest megalomane geest van de jaren negentig, maar het resultaat is net zo overtuigend als Billy zijn eigendunk. Tekstueel zelden verrassend of inspirerend, maar simpelweg indrukwekkend in muzikale diversiteit en visie. Van de prachtig gearrangeerde strijkers op ‘Tonight Tonight’, over het betere schreeuwwerk van ‘Bullet with Butterfly Wings’, tot de funky-melancholische drumcomputer op ‘1979’. En dan spreken we enkel over de monsterhits die het album voortbracht. De overige honderd minuten verbergen talloze diamanten, de ene al wat ruwer dan de andere.
Is dit het laatste Grote Rockalbum? Misschien. Het toonde tijdgenoten in ieder geval dat het misschien helemaal niet zo cool was om een slacker te zijn en dat echte artiesten zichzelf maar beter blijven heruitvinden. Een boodschap die vooral aan de overkant van de plas zijn weerklank zou vinden.
(RKH)