We vertrekken deze keer in de zuidelijke staten van de VS, vlak voor we de jaren ’60 netjes neerleggen. Geen plaats voor kosmische beschouwingen, psychedelische jams of protestnummers op The Band, maar nummers over personen die nergens in de aandacht staan, personen die ergens in een alleenstaand huis wonen, een huis waar ‘s morgens iemand gaat werken en waar ‘s avonds de schoorsteen rookt.
Een tikje te banaal als uitgangspunt voor een album wat David Bowie in 1972 betrof, die opteerde voor het idee van een biseksuele androgyne rockster die als boodschapper van buitenaardse wezens de aarde komt redden van de ondergang. De kans dat we écht nog maar vijf jaar te leven hebben, is dit jaar weer iets groter geworden, dus geniet ervan voor het te laat is.
Dat we beter allemaal wat meer de trein nemen, niet alleen om de planeet te redden maar ook om wat meer tot mekaar te komen, dat hadden de heren van Kraftwerk in 1977 al door. Op Trans Europe Express is het geloof in de grote technologische sprong voorwaarts torenhoog, al stellen Hütter en Schneider op tijd de gevolgen hiervan voor ons menselijk functioneren in vraag. Ook uit 1977: de Exodus van Bob Marley en zijn gevolg van Jamaica naar de UK, waar hij als spons nieuwe muziekstijlen opzoog. Het album bevat kilo’s strijdvaardigheid, en tegelijk zoveel zin om rustig thuis in je zetel te blijven hangen: het ideale recept om de curves in bedwang te houden dus.
Afsluiten doen we vandaag met een vaste waarde uit de Schatkamer, uit 2009. De balans zit perfect op deze plaat, die voortgestuwd wordt door de combinatie van allerlei samples en de zwanger van echo zijnde vocals van met name Panda Bear. Merriweather geeft meer energie dan een Red Bull, en stinkt niet.
