De koningen hebben zich verzameld in het Heilige der Heiligen om terug te blikken op de afgelopen tien jaar en ongegeneerd te zuipen op de tien volgende. Beneveld door een geur van revolutie en bitterballen worden overtreffende trappen en superlatieven hier allerminst vermeden, en voor ieders veiligheid staat er keurig een raampje open. Je bent een rund als je met de in deze kamer geldende hiërarchie stunt, en dus reizen we voor één keer niet-lineair.
Gelukkig betekent dat wel dat we nog altijd ons verzamelpunt kunnen leggen op het strand van Los Angeles in de zomer van 1967, één week voor het Monterey Pop Festival. Op dat moment beginnen de opnamen voor Forever Changes, het derde album van de band Love. Terwijl collega’s als The Mama’s and The Papa’s, The Byrds en Janis Joplin in Monterey over de liefde zongen, zong Love over dood en verderf. Terwijl de vlijmscherpe gitaren je om de oren vliegen, neemt Arthur Lee je mee naar de donkere kamers onder de Summer of Love.
John Lennon laat een nieuwe fles champagne aanrukken, terwijl hij de oren van zijn hoofd wordt gevraagd door een ietwat slome nerd. Hij laat zich Panda Bear noemen en schreef in 2007 de mooiste lentesymfonie die een componist zich zou kunnen voorstellen. Volgend jaar wordt ie 15 jaar en trakteert ie op lichtgevende mondmaskers, dus zoek je dansschoenen alvast maar bij elkaar.
Terug naar Monterey, waar Jefferson Airplane wél acte de présence gaf. Sterker nog, de band was de enige die onder dezelfde naam optrad op zowel Monterey, Woodstock, als Altamont. Hun meesterwerk Surrealistic Pillow is het allermooiste overblijfsel uit die periode, en voegt precies genoeg pop en folk aan de psychedelica toe om eeuwig houdbaar te blijven.
Al helemáál geen festivals voor The Beatles, die al in augustus 1966 hun laatste (betaalde) concert gaven. De ontgoocheling over de schijnbaar irrelevante kwaliteit van hun instrumentale en vocale prestaties stond in schril contrast met het plezier dat de vier hadden bij het ontdekken van werkelijk álle mogelijkheden van de studio. Het resultaat was Revolver, een revolutie die voor velen tal van nieuwe mogelijkheden bood, en slechts één slachtoffer kende.
Het combineren van revolutie en kwaliteit is in de afgelopen zestig jaar popmuziek steeds de heilige graal geweest, en er was slechts één album dat nog dichter bij dit ultieme doel kwam dan Revolver, zo blijkt uit tien jaar onderzoek. The Velvet Underground & Nico sloeg alles uit het verleden aan diggelen, deed exact het omgekeerde van het heden, en bepaalt de toekomst tot op de dag van vandaag. Hef hoog het glas, op een gelukkig nieuw jaar.
