De voorpret op BKS begint elk jaar al rond november, met dank aan Festileaks en haar forum. Wanneer de bladeren beginnen te vallen, en de nieuwsgierigheid naar de nieuwe line-up op komt borrelen, wordt men hier op de wenken bediend door een bende toegewijde festivalgangers die de toerschema’s van potentiële namen in mathematisch verantwoorde matrices gieten, geografische festivalspreidingscoëfficiënten berekenen en verborgen hints zien in de meest banale tweets van hun favoriete artiest. Een beetje Nederlander heeft echter over álles een mening, en dus lopen de discussies tussendoor hoog op over thema’s als een volledig vegetarische food line-up en het stimuleren van positieve discriminatie m.b.t. het aantal vrouwen in de line-up. Zeer vermakelijk allemaal (hoogtepunt: “Als BKS haar echte gezicht wil laten zien, maakt ze werk van een transgenderquotum.”), maar je zou hierdoor haast vergeten dat er ook vrouwen op de affiche zouden kunnen staan omwille van enige muzikale vaardigheid.
Julia Holter werd in het koude Milwaukee geboren (1984), maar de Holters verhuisden reeds enkele jaren later naar het zonnige L.A. . Daar ontwikkelde Julia haar passie voor muziek, niet met een mutsje en een akoestische gitaar in een wasbar, maar gewoon door muziek te gaan studeren. Zoals het een artiest op deze line-up betaamt, bracht ze haar eerste officieuze plaat uit op de vermaarde CD-R, vooraleer in 2011 het officiële debuut Tragedy volgde. Net zoals opvolger Ekstasis (2012) opgenomen in de eigen slaapkamer, met eigen elektronische instrumentatie.
Een paar goede Pitchfork-reviews en wat dollars later, heeft ze wél echte muzikanten ter hare beschikking op Loud City Song, in de stijl van Astral Weeks geïnstrueerd op basis van gevoel in plaats van notenleer. Het is het opstapje voor haar meest gevierde album tot nu toe: Have You In My Wilderness uit 2015, een toegankelijke popplaat met veel mosterd van Kate Bush en Beach House. Eind vorig jaar volgde ook nog de vijfde, Aviary, ambitieuzer (90m) en naar het schijnt ook terug een stuk experimenteler dan haar voorganger.
Julia Holter weet wat muziek maken is, na al die uren alleen op haar kamer. Ze kent haar klassiekers, en durft zowel haar grenzen te verleggen als een toegankelijke popsong maken. Gezegend als ze is met een loepzuivere stem, zou dit optreden bijgevolg zomaar een voltreffer kunnen worden. Is er iemand moedig genoeg om op dit ongelooflijk ongoddelijke tijdstip poolshoogte te gaan nemen in TWO? Verontschuldig me dan even bij de fanatieke forumgangers, na m’n broodje pulled pork ben ik er terug bij wanneer de échte muziek begint, mannen met elektrische gitaren.