De Casbah bewees de afgelopen twee jaar zijn waarde op BKS. De van elke opsmuk bespaard gebleven zuipschuur fungeerde als toevluchtsoord voor zij die snakten naar wat ongestemde gitaren op een middag vol breekbare folk en hermafrodiete indie, of tijdens een nacht met slechts de keuze tussen beats (snel) en beats (sneller). BKS rolt vanaf dit jaar ook het Amsterdamse festival Loose Ends uit zijn koker, speciaal voor vuige gitaarbands, die daardoor helaas aan de affiche van BKS worden onttrokken. Gelukkig geeft Shame hier wél acte de présence, al zijn ze de Casbah inmiddels al lang ontgroeid.
In gestrekte draf naar FIVE dus, vrijdagnacht om 01u00. Shame is een vijftal uit Zuid-Londen, met slechts één album op de teller, het zeer eerbiedwaardige Songs of Praise uit 2018. Wie de plaat een paar keer beluistert, ontdekt al snel dat de jongens van Shame in ieder geval over twee kwaliteiten beschikken die veel politici missen: humor en het besef dat datgene wat ze proberen, vast al eens gedaan is door iemand anders. Shame zal dan ook niet het podium opkomen om het warm water opnieuw te proberen uitvinden, maar ze gaan gewoon hun stinkende best doen, waarna je zelf maar moet oordelen wat je ervan vond.
Uiteraard helpt enige affiniteit met Shame’s ontegenzeggelijke inspiratiebronnen hierbij, met name The Fall en Fugazi, aangelengd met wat Britpop en shoegaze. De band blinkt in deze context vooral uit met instrumentale gedegenheid (wall of sound!) en een stem die alles echoot wat Brits is, van Guy Fawkes over Trainspotting tot de Brexit. In enkele nummers doet de stem van zanger Charlie Steen wellicht denken aan die van Johnny Rotten, maar tekstueel beschikt hij gelukkig over meer dan een rijmwoordenboekje, met name humor dus. Bovendien is zijn muzikale ondersteuning talloze malen rijker, met bijvoorbeeld uitmuntend gitaarwerk in het heerlijke ‘One Rizla’, waarin de jingle-jangle van The Byrds via Johnny Marr en de shoegaze van Ride en Twilight Sad tot bij Shame is geraakt.
BKS probeert de laatste jaren duidelijk zijn quota te halen om de rock-minderheden in de schijnwerpers te zetten, en in een dergelijk landschap is Shame een welkome afwisseling. Ga kijken en schreeuw ‘I like you better when you’re not around’ mee, zoveel kansen krijg je dit weekend niet.