ALBUM 50 (8.0) – 38 // The Smashing Pumpkins – Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995)

’12’13’14’15’16’17’18’19
141728181438

De rockmuziek was midden jaren ’90 een late dertiger geworden en Billy Corgan, zelf een kleine tien jaar jonger, was ervan overtuigd dat die rock in zijn traditionele vorm was uitgespeeld. Met deze insteek begon hij aan Mellon Collie: het moest een orgelpunt worden op de carrière van de rock, en dus moesten ook de Pumpkins spelen alsof het hun laatste album was.
Mocht de rest deze keer dan wél meespelen? Zeker, ze mochten zelfs meedenken over enkele nummers en in tegenstelling tot de vorige plaat overdubde Corgan achteraf niet al hun instrumentale bijdrages. Het mooiste van Mellon Collie  is echter dat Corgan de door hemzelf opgelegde torenhoge ambities ook voor een groot deel waarmaakt: het album is een prachtige trip die in opzet aanleunt bij prog rock, een aantal mooie popmelodieën bevat, en tegelijk moeiteloos flirt met shoegaze en metal. Verschillende indie-prekers verweten Corgan wel eens zijn ziel te hebben verkocht aan de mainstream, maar het eerste mainstream album dat over de twee uur afklokt, moet ik nog tegenkomen. Daarmee is tevens ineens het zwaktebod aangehaald, want twee uur luisteren naar iemand die boos is op iedereen die niet aan zijn jongvolwassen verwachtingen voldoet, begint na een tijdje toch enigszins te vervelen.