| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | 43 | 38 | 42 | 33 | 21 | 23 | 40 |
Het vijfde ‘echte’ album van Animal Collective bloeit langzaam open in het openingsnummer, maar eenmaal de bloemen open staan, krijg je ook het hele collectief over je heen gestort. Een collectief, eerder dan een band, dat was het al sinds de jaren ’90, toen de vier leden als tieners individuele opnamen met elkaar uitwisselden. Daarna volgden studies, en kwam men in de zomervakanties terug samen om muziek te maken, in steeds wisselende samenstellingen. Op Merriweather Post Pavillion ontbreekt gitarist Deakin, en dat hoor je: in de lijn van Panda Bear’s Person Pitch, dat twee jaar eerder uitkwam, voeren de samples de boventoon. Samen met Panda Bear’s echorijke vocals vormen ze een gouden combo op ‘Daily Routine’, en poken ze het loden gevoel van een loeihete zomernacht op tot een waar dansnummer op ADHD-feestjes tijdens ‘Summertime Clothes’. Van al hun platen is deze verreweg het meest gebalanceerd, best geïllustreerd door de finale, waarin ‘Lion In A Coma’ en ‘Brother Sport’ de boel nog eens serieus opzwepen, met daartussen geklemd het prachtige rustpunt ‘No More Runnin’.