| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| 39 | 29 | 36 | 25 | 25 | 34 | 26 | 45 |
Neil Young noemde Crazy Horse wel eens zijn Rolling Stones, en CSNY zijn Beatles. Als we die lijn even doortrekken kunnen we stellen dat dit hun White Album is: de bijdrages van de verschillende leden liggen mooi verspreid over de lengte van de plaat, en mogen elk onder de beste prestaties van ieders afzonderlijke carrière gerekend worden. Bovendien was er van onderlinge chemie niet veel sprake (meer), daar alle bijdrages individueel en afzonderlijk werden ingespeeld. De truttige nummers van Nash zijn geen hoogtepunten op deze plaat, maar laten we ervan uitgaan dat hij ervoor zorgde dat de andere drie niet constant met elkaar op de vuist gingen en op die manier bewerkstelligde dat de barokke suites van Stills, de naar koeienstront ruikende country van Young en de experimentele counter-culture rock van Crosby samen op één plaat belandden. Een plaat, want eigenlijk is dit geen album, maar omdat ze dat zó lang voor ondergetekende heeft kunnen verbergen, mag ze toch nog minstens een jaartje blijven.