’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
– | – | – | – | – | – | – | 44 |
Hawley’s zesde album is een vreemde eend in zijn spreekwoordelijke bijt. Op zijn vorige vijf platen had Hawley vooral op z’n Roy Orbison’s de tragikomische verhalen van minkukels uit Sheffield bezongen, waarbij de luisteraar zich af en toe niet aan de indruk kon onttrekken dat het hier autobiografisch materiaal betrof. Op Standing at the Sky’s Edge komt de crooner echter plots tot gierende gitaarpartijen, en die klinken verrassend goed. Met name op de eerste twee nummers en ‘Leave Your Body Behind You’ scheurt Hawley stevig door, nummers die het best tot hun recht komen in een omgeving zoals op de cover afgebeeld: tijdens een winterse avondwandeling door een besneeuwd landschap. Is de crooner dan helemaal verdwenen? Uiteraard niet, uit het niks is daar op ‘Seek It’ en ‘Don’t Stare at the Sun’ ineens weer de Hawley zoals we hem kennen van Coles Corner en Lady’s Bridge. Hoog tijd dat deze man nog eens naar de Lage Landen komt.