| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | – | – | – | 46 | 50 |
Talk Talk, zijn dat niet die jongens van ‘It’s My Life’ en ‘Such a Shame’? Inderdaad, Mark Hollis moet een erg pragmatisch man zijn geweest. John Coltrane en Claude Debussy, díe kant wou hij op. Helaas voor Mark zat niemand met getoupeerd haar en schoudervullingen hierop te wachten, en dus dook hij de uitverkoop in met pure synth-pop in de traditie van Bronski Beat en Duran Duran. Eenmaal hier genoeg geld mee was binnengerijfd, kon het echte muzikale leven beginnen: je maandenlang met je kameraden opsluiten in een donkere studio, niet al te veel communiceren en vooral veel improviseren. Resultaat: niemand kocht het, de band kon er onmogelijk mee op tour en drie jaar later stopte ze met bestaan. Hollis maakte zeven jaar later nog welgeteld één soloalbum en verdween toen helemaal uit de muziekwereld. Benieuwd? Dan mag u het licht uitdoen en de geurkaarsen aansteken.