| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| 47 | – | – | – | 13 | 6 | 8 | 10 |
De deuren van het meest revolutionaire jaar in de rockmuziek werden op 4 januari open gebeukt door dit legendarische album, de beste debuutplaat allertijden. In een jaar waarin er dagelijks 16 nieuwe bands ontstonden en evenveel er weer mee ophielden, was het niet simpel om je te onderscheiden, maar The Doors hadden vier ijzersterke troeven in handen.
Allereerst natuurlijk het feit dat ze het in hun hoofd haalden om de heilige rock-vierspan te blasfemeren en de bass te vervangen door een orgel, waarmee in één klap een uit de duizend herkenbare sound was gecreëerd. Ten tweede beschikte de band over John Densmore, die met zijn jazzy drumpatronen elk nummer meteen twee niveautjes hoger tikt. Beide troeven worden volop uitgespeeld in het heerlijke middenstuk van ‘Light My Fire’, dat jammerlijk achterwege werd gelaten op de single-versie. De overige twee troeven houdt de meester zelf vast. Jim Morrison besefte welke weg Dylan had geëffend voor iedereen die de rockmuziek wou gebruiken als vehikel voor zijn of haar poëzie, en zette zijn teksten op keiharde bluesrock en psychedelische epen als ‘The End’. In tegenstelling tot Dylan beschikte Morrison bovendien ook nog eens over een fantastische stem, die hij zowel croonend (‘The Crystal Ship’!) als schreeuwend (‘Back Door Man’) kon inzetten. Hoewel dit reeds genoeg was om de rockwereld op zijn kop te zetten, zette enkele conservatieve belangengroepen de kers op de taart middels een portie ouderwetse censuur: altijd leuk voor je imago in een tijd waarin een hele generatie zich met alle geweld wou afzetten tegen iedereen die de heersende orde vertegenwoordigde.