’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
– | – | – | – | – | 24 | 13 | 16 |
Arme andere Beach Boys. In december ’64 had Brian Wilson in het vliegtuig een paniekaanval gekregen, waardoor hij besloot te stoppen met toeren. Terwijl de rest met plezier stad en land bleef afreizen om de surf rock tot bij het volk te brengen, kroop Brian zijn comfortzone in, meer bepaald de studio. Dit deed hij samen met een enorme voorraad psychedelia en zijn nieuwe partner bij het schrijven van de lyrics, Tony Asher (die Wilson achteraf zou beschrijven als de meest onverantwoordelijke persoon die hij ooit in zijn leven was tegengekomen). Toen de rest terugkwam, keken ze raar op bij hetgeen ze hoorden. Waar waren de hitsingles? Waar waren de fillers? Hoe gaan we die freaky geluiden reproduceren op het podium? Sinds wanneer zijn talloze op elkaar gedrapeerde lage orkestratie rock ’n roll? Waar zijn de nummers over strand, auto’s en meisjes? Sommige teksten klonken zo vreemd voor de anderen, dat ze aanvankelijk weigerden om ze te zingen. Uiteindelijk kon Brian de heren gelukkig overtuigen van de schoonheid van zijn nieuwste creaties, waardoor het begrip ’album’ voor het eerst écht het levenslicht zag, en rock iets werd om naar te luisteren in plaats van iets om op te dansen.