| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | 9 | 11 | 22 | 31 | 17 |
Let It Bleed was
het eerste album in hun machtige trilogie, voor Sticky Fingers en Exile
on Main St. . Het was ook het laatste album waarop Brian Jones te horen
was, en het eerste waarop diens vervanger Mick Taylor meespeelde. Maar het was vooral
het allerbeste album dat de Stones ooit zouden maken.
Het helpt natuurlijk dat je je album kunt openen met het allerbeste rocknummer
ooit gemaakt. Op ‘Gimme Shelter’ vallen verleden en toekomst weg, en resteert
enkel het nu. Overleven is de boodschap, en de tijd dringt, want het aantal
prooien slinkt gestaag. Op de rest van kant A maken de Stones een indrukwekkend
rondje langs rock’s subgenres, met delta blues op Robert Jonhson’s ‘Love in
Vain’ en een toefje jazz op ‘Live With Me’, terwijl ‘Country Honk’ reeds
verraadt dat de Stones even later goede vriendjes zouden worden met Gram
Parsons. Op kant B trekken Keith en Mick alle rockregisters open op ‘Midnight
Rambler’ en ‘Monkey Man’, om het feest af te sluiten met het geniale ‘You Can’t
Always Get What You Want’. Net als op het openingsnummer deinst Jagger er hier
niet voor terug om krachtige stem(men) (in dit geval een gospelkoor) naast zich
te dulden, en met reden: door het contrasterende effect schittert zijn eigen
ster uiteindelijk toch weer het krachtigste van allemaal.