| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | – | – | – | – | 36 |
Blijkbaar is er in IJsland zo weinig afleiding dat mensen er een hamburger en een pak frieten van McDonald’s thuis bewaren om te zien ‘of er iets mee gebeurt’. Zou het dat gebrek aan afleiding geweest zijn, dat Sigur Ros dreef tot het maken van dit prachtige album? Hoe dan ook, terwijl de burger en de friet er na 10 jaar nog quasi hetzelfde uitzagen, had Sigur Ros 10 jaar na Talk Talk’s Spirit of Eden de postrock geperfectioneerd. Het album is één grote droomvlucht door fantasierijke soundscapes, waarbij de hoge elfenstem van Jónsi de weg wijst. Je verstaat geen bal van hetgeen hij zegt, maar toch wil je hem graag volgen, het zogenaamde Frank Boeijen-effect. Ondertussen tillen de instrumenten je uit je zetel en voeren ze je mee naar plekken waar het ontzettend mistig is, bvb. in ‘Olsen Olsen’, waarin de dreigende bass gedurende het nummer vervangen wordt door een catharsisiaanse orkestratie. De eerste exemplaren van deze cd werden nog door de band zelf in mekaar geknutseld, en daarvan zijn er ongetwijfeld in IJsland nog een aantal goed bewaard gebleven.