| ’12 | ’13 | ’14 | ’15 | ’16 | ’17 | ’18 | ’19 |
| – | – | – | – | – | 17 | 24 | 37 |
Wanneer je geen Bob Dylan heet, krijg je in je carrière natuurlijk niet zoveel kansen om hét album te maken: het album dat de kroon op je oeuvre vormt en waarmee je nog jaren tal van lijstjes kan sieren (graag gedaan). Zo’n album vereist dat je uit je comfortzone kruipt, geen vanzelfsprekendheid wanneer je juist je grote doorbraak hebt gemaakt. Voortborduren op het succes van It Still Moves was dan ook het gemakkelijkste geweest, maar had My Morning Jacket niet hét album opgeleverd. De vereiste frisse wind kwam langs in de persoon van een nieuwe gitarist en toetsenist, en het tijdelijk verlaten van het vertrouwde Louisville. Met het afklokken op de absolute perfectie van 47:00 minuten werd bovendien meteen afgerekend met het enige zwaktebod van de voorganger, die gewoon te lang was. Maar bovenal blinkt Z uit met zijn perfecte opbouw: ‘Wordless Chorus’ is de perfecte opener (sublieme merkwaardigheidsgraad), het middenrif blinkt uit middels hoog oorwormgehalte, tegen het einde kan er tijdens ‘Lay Low’ duchtig luchtgitaar gespeeld te worden, en het mysterieuze ‘Dondante’ zorgt voor de perfecte finale, om het album daarna rustig uit te laden doven. My Morning Jacket heeft zijn unieke kans met tien handen gegrepen.